Rzeźbiarski Dwugłos

19.05.2023 – 16.06.2023

Pierwszy z twórców, Marian Molenda, urodzony w Baranowie Lubelskim, dziś mówiący o sobie “rzeźbiarz z Nysy”, związany jest z Opolszczyzną zawodowo – jest kierownikiem Katedry Sztuk Pięknych, prowadzi Pracownię Rzeźby na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Opolskiego z tytułem profesora zwyczajnego. Drugi – Wojciech Pondel, urodzony na Opolszczyźnie (w 1973 r. w Kluczborku, absolwent Liceum Plastycznego w Opolu), mieszka na Podhalu, w Czarnym Dunajcu.

Droga do rzeźbiarstwa u obu była dość nieszablonowa. Nie pochodząc z rodzin o artystycznych tradycjach, już w dzieciństwie musieli pokazać swoje zdolności, by móc rozwijać swój talent, kształcić się w szkołach o takim profilu, ale także sami się utrzymać, a czasy były wówczas niełatwe. Obu łączy tytaniczna wręcz pracowitość od czasów młodości. Dziś patrzą na to z dystansem, pokazując jednak, jak ważna jest pasja, ale też jak pogodzić sztukę z koniecznością zarabiania na życie tak, by nawet takie zlecenia były kolejną inspiracją. Zaczęli od obrazów, jednak dla jednego i drugiego to rzeźba stała się miłością życia i wiodącym kierunkiem.

– Bardzo się z tego cieszę i traktuję to jako nobilitację. Wojtek jest moim młodszym kolegą, ale i studentem, jeszcze z WSP Opole. Cieszy mnie też obecność młodych ludzi, moich obecnych studentów, także kolegów i koleżanek z Wydziału Sztuki, przyjaciół. Budujące jest dla mnie, że sztuka, zwłaszcza ta klasyczna nie jest jeszcze ludziom obojętna, że wciąż wywołuje emocje, przyciąga – przyznaje M. Molenda.

– Dziękuję panu profesorowi, że ze swoim światem twórczości przyszedł do mojego świata i możemy zbudować z tego taką urozmaiconą, różnorodną rzeczywistość. Za to dziękuję też pomysłodawcy ks. Wojciechowi Lippie, dyrektorowi Muzeum Diecezjalnego – mówił podczas otwarcia wystawy Wojciech Pondel.

To rzeczywiście dwugłos – po jednej stronie wykonane głównie ze starego, czarnego dębu abstrakcje i odlewy z brązu patynowanego Mariana Molendy, związane z życiem, człowiekiem, jego kondycją, wartościami, czasem odwołujące się do wiary. Po drugiej jasne rzeźby i obrazy przedstawiające taniec – postacie wydają się być w ruchu, wirować, obracać, są pełne dynamizmu.

– Przestrzeń sztuki jest bardzo szeroka, każdy może w niej znaleźć coś dla siebie. Niezależnie od drogi, którą każdy z nas podąża, te światy łączy struktura, faktura, proporcje, czy jest to rzeźba figuratywna, jak u mnie, czy rzeźba abstrakcja, mocno organiczna, związana z czynnikiem natury jak u prof. Mariana Molendy. Język jest ten sam, choć forma i temat różne – podsumowuje Wojciech Pondel. On sam wybrał taniec, bo stwarza nieszablonowe tematy do konstruowania kompozycji a jednocześnie jest nośnikiem wielu emocji i przeżyć. Rzeźby otaczają rysunki korespondują z formą przestrzenną (źródło: K. Grytz-Jurkowska, Rzeźbiarski dwugłos, „Gość Opolski”, 27.05.2023).